Sanabakan Gülleri

Çok zaman geçti solmuş,
orada, şehrin anısına uyurken çocuk resmi.

Boynunda, kışın örtüsünden fular
adında isimsiz sokak yalnızlığı,
alnında bir ateşle duruyor,
       sanabakan güllerinin önünde.

Süzülen zamana birikmiş kırağı,
mahpus olmanın derslerine eriyor.

O şehir masallar kadar dokunaklı,
ne zaman suyun üşüdüğünü duysam,
ıslatıp kefenimi sokağa çıkarım,
            nerede sanabakan gülleri?

Sözcüklere apolet sese kurulu,
afişlerde kalmış o çocuk resmi,
hep ezber yürüyor kentin içinde.

Çok zaman oldu, her ağlayış kendine duvar edinmiş,
benimki sensin, bağışla
             güle bakar gibi sana bakarım.

Eskişehir. Ocak 2007
Yelkovan / 1