KİMSELERE DEME
“Avluya çıkanın, avluya ilk çıktığı andaki
şaşkınlığını görebilmektir şiir,”
demişti hayli zaman…
“Çocukken oynadığı misketleri bulup
bir hâtıraya dönmenin acemi antolojisini yazmaktır şiir,”
demişti onca zaman…
“Müsveddelerini yırtarken eski merhametlerin
kal diyen bir kadının grameriydi aradığım,”
demişti epeyi zaman…
“Sokakta çıngırak sesi, masada defneyaprakları
pergeller, coğrafya atlası ve dedemin fötrü olmadan çalışamam,”
demişti bunca zaman…
“Hep kurşun kalemleri ve yağmuru yontarak
başladım sabaha, arta kalan yoksunlukmuş şiir,”
demişti evvel zaman…
“İnsan sevdiğinin gözlerinden öpmezmiş,
öperse hasret olurmuş; diyen bir türkünün yanaklarından,”
demişti ahir zaman…
“Kır edilen, şırıl şenlik bir şeyler yazmak isterdim
dalgın bir yarayı kaşıyan ve kabuğunu ilkyaza koyan,”
demişti ya, daha o zaman,
Sen suskunluğunu evlat edin, evine dön, onlar desin
şahmeranı kimselere deme
