İNCİTMEBENİ

andersen’den masallar okuyan bir yeniyetmenin
bin dokuz yüz seksen dört kışında bingöl’e dört
kilometre uzakta bir lojman dairesinde üşürken
aklından geçenlere dairdir:
bilmediğim bir dilde uyanıyordum sabahları
denizi özlüyordum oysa hiç karşılaşmamıştım,
bilge karasu’ya vakit vardı
hayat konusunda sakıncalıydım
büyümek istiyordum karşıda gençdağları
sonsuzluk çarpı kare…
saklambaç seksek uzuneşek

nereye akan bir ırmaktı çocukluk
dayıma sorduğum olurdu

tez büyüyecek; uzun boylu, bıyıklı olacaktık:
salıncaklara karşı verilen bir yemindi.
sahi hangi ara büyüyecektik!
‘kısmet büfesi’nden bize ne düşecekti

acımı hâkir görme sevgili okur
bilge incinen inciten biz olduk
tutamadık sözümüzü denize bırakıldık
ellerimiz ayaklarımız bağlıydı
boğulmadık, boğulmadık da
yine büyüyemedik