TAMİRCİ

 
Kendimi asmak istiyordum, kırda
Onca sevindiğim kırda... bilmediğim bir
ağacın dalına... epey de övgüler
düzdükten sonra..,

hay çocuk, işte sen bu dalda
sallan dur; başın göğe erdikte
teğet geçsin ayakların
toprağa.. ve böğrün
güzelce boşalsın, çığlığın
sesini duy, budur sevinç;
kısa pantolon giymek
kadar eski.. kadar lime
fotoğraflar da söyler;
ey çocuk.. ey kadim.. bilirsin,
gül kokmaz olur, sabahın reçeli
bundan ibarettir, fakat sen...
nasıl da dikensiz... gülden ibaret!

değilsin sanki... benden ibaret!

Ne gam! Yürür gideriz, kunduralarımız
tertemiz.. ve fayda sağlar gövdemiz
evin yorgun akşamına..
sineriz.

Orda değil, kırda asılsam..
onca sevindiğim kırda..
bilmediğim bir ağacın-
dalına..
epey de övgüler
düzdükten sonra...

Fakat çocuk, sen kurtul..
kanayan dizlerini
çabuk yıka, temiz tut.
tertemiz geliri pembe deri..
zorlar kabuğu ve kendini
yepyeni kırlara atar, budur sevinç..
ben bilirim, ben yazdım, ben-
çabuk tamirci.

(Varlık, Nisan 2002)