Gündüz Körlüğü

yatışmak için sığındım bütün dikenler gül
karanlık dişleri gıcırtılı arka sokaklar
iki sene mektep tatili oluyor
dövüşmek için yöneldiğim o meçhul silüetlerde görüyorum
umulmaz aşkın Daphne’sini
yirmi dokuz yaşındayım gene, şairim, sakallarım bitkin
eksik yaşanmış kağıtları yırtmak için açtığım çekmecede
ah geri gelse yıllarımı buluyorum, henüz yaşanmamış
cebime sığmayan bir şişeden fışkırıyor Köhne akşamlar
Selahaddin Bey’in udu, diyorum
Todori’de bir şişe rakı açılıyor
Travis McGee ve ben, bir intihardan yeni kalkmış gibi
Sırılsıklam aşık oluyoruz bütün kızlara
Modigliani’lere, annelere
üniversiteden içeri dalıyorum, yakamda paraşütlerle
şenlik için birkaç molotof kokteyli
kürsüye kalın sesli bir bildiri
kızların rüyasına örgüte giriş formu bırakıyorum
sonra çekip gidiyorum
ne kadar çok gidiyorum hiçbir yerlere
geceler boyu huysuz bir pardösü ve ufalanmış düşlerle
kendi içimde dolanıp duruyorum
bir şiir nasıl yazılır?ı öğrenerek şair
uzun uzun unuttuklarımı söylememeyi öğreniyorum

işte böyle, usul bir kımıltıyla sabah oluyor

(Parçalanmış Divan’dan)