MAKAS

I.
tecrübeye çıkan çocuklar bilir
karanlığa karışan nefsin
gecenin inancında nasıl çürüdüğünü.
ve ben burada
bu kutsal  bağrın huzurunda şahitlik ederim
ki
eksilişin yankısını duyuyorum
çekilen suyun sızısında..

II.
tutsak kalbin sancısıyla gittim
herkesin kendini öldüğü mezarlara
o son vedayla dönen hurufilerin
gözlerini gördüm
“yanlış kardeş”leğin  sırrına ermişlerin
saadetli gecesini..
kabulüm
kapanmış o siyah zamanı kabul edenleri

III.
nasıl dönerim hem
utanıp utanıp
nasıl geçerim bunca geceden
küfre düşen alnımla ..
aşkı güzel olan çocuklara dönüp
şehri hatıramla ağlıyorum.
kendimi inandırdığım sözün
o esmer tayfıyla

IV.
sarıldım lanetli bir tereddütle
o son yağmurda yakaranların
yüzlerine yerleşen inancına.
her yer elem!
siz ey! kendini gitmeyen saadetli
ermişlerin
barınaksız dileği.
beni geçirimli kılan şey
şüphesiz her göçün önünde
kendimi bulduğumdandır

V.
ben de giderim bir gün elbet
kirecin söndüğünü gördüğüm vakit.
biraz sâlah bulsam
seydî  makasına gelen dilimden,
şehre incinmezdim bu kadar
alınyazmak konusunda câni...

(Yom Sanat, sayı. 17)