ZELÎL

Beni Orta Çağ’da bırak
mum damlasın gözlerimden dünyaya.

Bu leke, yanıp sönmenin ötesi,
bu karanlığın görünen kısmı belki.
Var olmanın bedeli mi son
Görüyorsun, hayat eğreti duruyor üzerimde,
her adımım uçurum;
nereye gitsem toprak kokuyorum.
Kaçma kendinden diyor biri,
dünya böyle değildi;
böyle hiç değildi.

Şu zaman oku, bizi delip geçerken,
sur dibindeki cesedi kaç kişi ezdi,
kaç kişi savaşı unutup ganimete daldı,
kaçımız içini pervasızca yağmaladı.
Dayanmak da zor böyle bir yağmaya,
kolay olanı yap, ağaca ip dola,
ipi boynuna geçir, oradan seyret hayatını.

Ne olur beni Orta Çağ’da bırak
ya da şu çukuru üzerime kapat!