ECE ABİ

akşam oluyor
doğduğum küçük bir kasaba için,
benim ülkemde şimdi.
kaya gibi bir yürek taşıyorum ben
vurunca göğsüme elim acıyor.
içimde çok söz var,
ancak konuşamıyorum.
saklıyorum yüzümü karanlık bir sakalla
dökülüyor çürüyen
bir dalın üstündeki kabuk.

ece abi öldü.
"herkes ölür ama gerçekten yaşamaz"
babam öyle diyor...
boş bir parkta;
otların ucu tutuşurken
bir soğuk mermer canavarın içinde
tıpkı ülserli bir midede eriyen
bir sap maydonoz gibi
eriyip giden kuğular için,
omuzlarımda taşıdığım
yaralı bir ilkyaz için
yüreğimde dinmeyen bir lav akıntısı,
bir parça yeşil
ve sonsuzluğun basamaklarında
yuvarlanan
zavallı bir yıldız için,
verilmeyi bekleyen bir söz için,
ölü bir sevgiliye.

akşam oluyor,
bir kavak gölgesi,durgun bir dere,
en güzel yatağındır senin şimdi
ece abi.