|
 İsmail SEFA (1867-1901)
21 Mart 1867'de Mekke'de doğdu. Yazar Peyami Safa'nın babasıdır. Altı yaşında annesini, on bir yaşında babasını kaybetti. Darüşşafaka'da Öğrenim gördü. Evkaf Nezareti'nde ve İstanbul Telgrafhanesi memurluk yaptı. Mekteb-i İdâdî-i Mülkî'ye edebiyat öğretmeni atandı. Verem hastalığına yakalandı ve bir süreliğine Midilli'ye yerleşti. İstanbul'a dönüşünde hastalığının iyileştiği düşüncesindeydi. Abdülhamid baskısına karşı cephe aldı. Sivas'a sürgün edildi. Hastalığı yineleyen Sefa, 24 Mart 1901'de Sivas'ta öldü.
Bazı şiirlerini "Kâmil" takma adıyla yayımlayan İsmail Safa'nın Recaizâde Ekrem ve Abdulhak Hamid'in ufkunu açtığı söylenir. Şiirleri kadar eleştiri yazılarıyla da ünlendi. Dönemin usta yazarları ona "şair-i mâderzad" (anadan doğma şair) ünvanı verdi.
Yapıtları:
Şiir:
Sünühat (1889)
Huz mâ Safâ (1891)
Mağdûre-i Sevdâ (1891)
Mevlid-i Peder-i Ziyâret (1895)
Mensiyyât (1896)
Hissiyât (Ölümünden sonra, 1912)
İntâk-ı Hakk'ın Tahmisi (Ölümünden sonra, 1912)
Edebi eleştiri kitapları:
Mülâhazat-ı Euıodebiyye (1897)
Çeviri kitabı:
Vehâmetli Sevdâlar (Kardeşi Ahmed Vefa ile birlikte, Emmanuel Gonzales'ten çeviri)
|
