Canlı olduğundan emin olmak için dil' de sürüklenir Nigar Okyay. Yapısal anlatı ve söyleyişten dışarıya atıp kendini; evet, evet can havliyle yapar bunu, yoksa "tilkinin başını kızken ezmeli" diyen eğitmenler vardır her yerde, 'dalgalanan' bir söyleyişe uzatır dilini. Bu yüzden dil'i asan bir kaçak gibidir. Yani, diğer bir deyişle dil'i asmış bir hali vardır 'yükünü tutmuş bir dilin' kıyılarından ötelere bakarken. Sürüklenişini, kaçışını üstlenebilecek bir dile çalışır. Burada sözcüklere yeni yükler verebilmek için sözcükleri eski bağlantılarının dışında kullanmaya çalıştığını söylemek istiyorum Nigar Okyay'ın. Diğer bir deyişle bir yandan sözcükleri, sözcükler arasındaki yerleşmiş ilişkileri, söz kalıplarını "yersiz yurtsuzlaştırıp" bildik ağırlıklarından, yüklerinden boşaltırken, bir yandan da bir oluş sahası içinde, dile yeni "yerini yurdunu" buldurma çabası içindedir. Bunu yaparken Cemal Süreya'nın o meşhur yazısında (Folklor Şiire Düşman) Braque'nin resim üstüne söylediklerinden hareketle söz ettiği "şiirsel yük" bütün şiirlerinde görülür Nigar Okyay'ın. Öyledir, "Braque'ın lafıyla..., poetik"tir. 'Yükünü almış dil' kalıplaşmış, donmuş, nerdeyse ölü bir düzen sunarken oradan doğru başını kaldırır Sus Dağı'nda Nigar Okyay. Bir" azınlık oluş "tur bu. Başka türlü düşünüp, öyle yazmak. Kalıplardan ilişkilere geçiş, akış. Akışın, akmaktan başka ittifak yapacağı bir şey yoktur.

'CANLI, CAPCANLI BİR SÜREC'...

 

Nigar Okyay'ın i asla verili olana j bağlı olmadığını ve bir akış oluşturduğunu söylüyorum. "ÖlümÜn tuhaf kültürü" yoktur onda; bu, her şeyden önce canlı, capcan1ı bir süreç oluştur. Tam da bu yüzden, akışın herhangi bir kalıplaşmış kurala prim vermediği doğruysa, Nigar Okyay da "ölümün bu tuhaf kültürü"nden kaçar sürekli. Nesnelerden ilişkilere, 01malardan oluşa yayar şiirlerini. Tam şurada ya da burada diyemeyeceğimiz bir şiirdir bu. İyi ki böyledir, çünkü bu yersiz yurtsuzluk şiiri diri tutar. Zaten dirilik de canlılığın en bariz özelliğidir. Nigar Okyay geri dönüşümsüz bir şekilde nicelikler dünyasından nitelikler dünyasına ve dolaysıyla da az önce söylediğim gibi oluş dünyasına geçer. Böylece yaşayan dünyaya dahil olur, yani sürekli oluşur. Doğduğumuz, aşık olduğumuz, acılar çektiğimiz, kırlarında yürüdüğümüz, gökyüzüne baktığımız, kavga ettiğimiz, neşelendiğimiz, öldüğümüz dünyadır burası. Şiirsel çabanın bir hükmetme uğraşı olduğu günümüzde böyle bir saldırganlığa hiç bulaşmadan dünya dediğimiz büyülü karışıma dalar. Elinde 'oluş'tan başka bir şey yoktur.

 

sus dağı

 

gökte kızgın toynakları bulut

 

dağ vahşi ve gri bir at imiş

 

koşarken suya