TÜM EKİMLER BANA

 

                   Ruhumun ölü kalmış kıysına çiçekler
                   bırakmak istiyorum Nejva.

Hayat insanları sürekli  yenilgiye uğratacak kadar
Canlıydı
- Kirpiklerimin cenge uğramayan kısmında...

Izdıraplı sorguçların sonu gibiydi
Yatak,döşek ve bir bardak Ihlamur

Kan temiz,silah akardı,
Sönük avlularda dolaşmak gibiydi uğultulu sessizlik …

Ansızlık iskelesinden kalkardı,
Kaldırımlar nihayetinde kucaklaşırdı  İskortalı gerçeklerle.

 Yüzü asık evler,salınırdı hüzünlendikçe.
Hüzünlendikçe yaprak gibi titreyen öksüzse
acılarıma müteadil…

E’kimine sarılıp uyurdu bir bahçe,
Kök salan düşünceler,
Sabahın muştusuyla eşlik eden kargalara,
Tutunacak dallar türetirdi,
Şefkati bol olan heybetli ağaç…

 Bıçak boynuma dayanmış da
öyle yaşıyormuşum fikriyatı,ezberim de.

Sen hiç kendin oldun mu bu hayatta?
Usulca diz çöker kaldırımlar dizlerine....
Başlangıcı,doğumundan beridir bu içlenmelerin,
sualli,iç çekişmeler beraberinde...

 İsimler yazılırdı sırasıyla,başı dik tutmak,
Keskin bir nişancı havası vermek
Göstererirmiş kararlılığını,
Kendi davasında hem tanık olan, hem hakim kılınan
Vicdan sorgulamaları…

 İç çekişmeler yerini,iç çekişlere bıraktığı vakit,
Çökermiş hayallerimin üstüne karabulutlar gibi beton yığınları...

 

Yitip giden duyguların en acısı değermiş,
Bir e’kim gitse de benden,
E’kimler ben de yanık bir şiir,
Doğaçlamalı da olsa, nizamında tutulmuş sevgi boyutunca….