TELÖRGÜ (OTOBİYOGRAFİ)

                       Nâzım Hikmet’e Nazire

Sınırda 
Gün pasını döküp gitmişti bembeyaz ovaya 
Bir kaçakçının cesedini yıkıyordu belki de ay 
O gece Asi ırmağında 
Zeytin ve incir ağaçları arasında 
Eylül 1959, Antakya 
Saldı çığlığını anam sıcak Akdeniz karanlığına: 
Doğdum.

Yedi yaşında okula gidilir 
Ben pamuk çapalamaya, pamuk toplamaya 
Kızgın güneşler altında 
Kara, sıska bir çocuktum 
— Kimse söylemedi çocuk olduğumu bana — 
Nasıl da ağlamıştım 
Pazar yerinde gördüğüm naylon bir traktör için 
Nasıl da! 
Boynumda hep bir kuş sapanı 
Bayılırdım it taşlayıp boğuşturmaya.

Babam miskin bir köleydi ağa çiftliğinde
Yoktu Allah ve ağadan başka kimsesi
Yalnız topraktan anlardı
Çocuk yapmaktan bir de
Ve gelmezdi ardı arkası ah çekişlerinin
‘Oğlum niye imam olmadı’ diye.

Köyüm okulsuz, ben dokuz yaşındayım 
Başladı telörgülerle çevrili yatılı yıllarım 
Çıkmadı on dördüme kadar  
Kara lastikten ayaklarım.. 
Ne düşünmüştüm anımsamıyorum şimdi 
Korkuyla bakarken 
Afişteki resimlerine aranan idamlıkların 
Ve ilk şiirim göründüğünde bir Ankara gazetesinde 
Unutamam peşimden nal toplayışını kuşların.

1976, Van Sağlık Koleji 
— Kolej dedimse Robert falan sanılmasın —   
İskeletli odada anatomi dersleri 
Hastane koridorları, kan şişeleri, ölümler 
Hafta sonları inşaat işçiliği 
Ve 12 Eylül faşizmi 
Ve sonra buğday gibi kokmayan bir Konya 
Ve günde üç öğün dua: 
“…Kahrolsun vatan hainleri!” 
81’de sağlık emekçisiydim artık 
Tezek dumanına boğulmuş bir köyünde Kars’ın 
Dört koca yıl eskittim ateşler içinde 
Dinleyerek geceleri ulumalarını kurtların.

‘Sakıncalı’ bir erdim 83-84 arası Alemdağ’da 
Derken Dil-Tarihli günler başladı 86’da 
91’de Kafkasya’da bir yapı şantiyesindeydim 
Son nefesini duydum Sovyetlerin 
Yorgun, yıkık bir adamdım 
Ne şiir, ne kitap, ne kadın 
Yürekte kıl dönmesi, kanlı bir zıpkın 
Paya düşen yaşanırmış 
Bu da benim payım.