Emre GÜMÜŞDOĞAN - KENT / SİZ VE YAĞMURA ÜÇLEME
I
‘yağmur başlayacak’ dedi biri
karşı kaldırımdaydınız dile yatkın
söz gibi duruyordu kumrallığınız
azat edilmiş yağmurdu başlayan / içinizde
yitirdiğiniz bir şeyi arıyordunuz kesin
ben, yarısı uykuda şehirdim
uygun adım geçti caddeyi yağmur
boydan boya ıslatıp üç kuşak anıyı / içimde
siz kendini döndüren çemberdiniz…
II
köpüren gül kokusu, katmerli acı
ölümlü yontu sabır, hükmü kaidesinden
eteklerine dökülen çarpık yazgı
intiharın ön yüzüne oturup yaz boyu
bir ses bekledi yokluğun yalın yüzünden
masum dengeydi parmak uçlarınız
sustu sirenler, mazgallar tıkandı
alışkanlığa dönüştü ikindi, bir dal
fesleğene yenik düştü gece
III
kapattık kapımızı bulutlara
tedirgin kırlangıçlara saçak altını…
uçup gittiler yaz ardı, yorgun
sıkışıp kaldı kent, boşluğa-
bakan rimeli akmış tepeler arasına
mevsime aşılandı hüzün
yağmur da dindi / ne kaldı size
beni anımsatan.. eylülün boyuna böldüğü
ölüm! yaşamı tutkulu kılan afrodizyak…
| 
