Arzu K. AYÇİÇEK - GÜL KOKUSU DOST KOKUSU
-dost kokusu olmayan evin
kÜf tutarmış kapısını.
Eski bir aşk yanığıydı
göğsÜmde açılan oyuk
daldan dala konup durdu aklımın gel-gitleri
ayrılıktı sessizliği boyayan giz
şimdi kaygan aşkbozgunu dizeler
güncemde gül kokusu.
Seni bir yerlerden anımsıyorum
uzun yolculuktu sesin yaralı bir tay
telaştın, kolların bilekçeli... düş kırgınıydın
pulsuz bir mektuptu dudaklarında incelen söz
şimdi vakit dar dedim, seninle ağlayamam!
Acem-ilinden bir halıydın, dalgın... eğreti...
kirpiğinde çağlayan su, üstün başın yağmur çizgisi
yorgun sevda işçisinin gözlerinde çoğalan sis
-söylemiştim, bizim oralarda saksıda durmaz çiçekler-
kar kuşuydun benim için, düşüme gömdüğÜm acı.
işte tam da kanayan yerindeyim yaşamın
artık gelmesen de olur bilmediğin şehrin taş kapılarına
şimdi anlıyorum isa doğduğuna neden pişmannuş
neden güneşe boyun eğdiği akşamsefalarının.
Eski bir yaraydı belki, güz denince
içimdeki durgun göle damlayan kan
kim bilir, belki mızıkası kırılmış bir çocuğun
güncesine takılan kurtla kuzu masaliydı bildiğim
belki de kuytularda keman çalan
çingene kızı ardinya'nın kesik parmağı.
Seni bir yerlerden anımsıyorum,
bana bir şiir oku, içinde aşk olmasın!
Dize, Ağustos 2004
|