Ahmet GÜNBAŞ - AY AVLUSU
1. Şarabın akranıymış giden Sürgünsepet lâl üzümleri esrikliğini düşürmüş kederinden
Ne ezanı küstürmüş ne çanı On parmağın hüneriyle seferi Türkücek yoğurmuş dumanını Yaygılar dokumuş dost hatırına kökboyalarıyla dipdiri
Zeytin damarlıymış hayli öpüşken Toprağın teniyle sevişmiş teri Kah kekik kokarmış kah fesleğen Düşman çatlatırmış balı şekeri
2. Yakarısı ulaşmamış göç tanrısına insafsız çığlıklarla savrulurken Unutulmuş külün utancı taşın yası Tanıklığı saydam bir çınarın Huu! dedikçe koşturan patikası sokağın telaşına yakın
Ah çırak dursak ay avlusuna bir aşk aralığı bulsak da havalansak cumbası çınlasa kahkahaların Öğütülmüş zamanın unuyla halkalansak ocakbaşı...
Çat kapı kimsece sokulsak?..
Sen hey yolların yutağındaki yolcu Adam gibi kaybolsan yüreğim yanmayacak
|