[ogün kaymak]

I.

Şimdi, ikiye bölünür: Nâr’a iç çektiğimdendir
Kuytusunu süpürürüm, zaman talaşı
Bak ölüme yapışmışım, hayatı okşadıkça
Derin bir ah!: Yüzümdeki kuru karanlık

II.

Suyun dili tutulur, söz kesiği dense de
Küpeştede gerilen tuzlu ıslak yorgunluk
Mekânını algılayan havadar duvar
Bir nefeste tüketirsin günah ve berraklığı

III.

Herkesin ilk hikâyesi sudur
Sondan evveli de öyle


IV.

Suyu dinler, ona değinirim
Hüzünle buluşma gecemde

Bulutsuz mu gök? Olsun! Toplanın!

Bana yeter avucumda uyuyan toprak!
Rüzgârı bir çekerim ki düğümlenen alnından

Göğün yükseltisinde, toplanın!


V.

Bütün bedenim ellerimden ibaret
Aksanım az aksasa, tutunurum neyliğe
Neyler bana neyleyseler sırılsıklam yanaşır

Her defa: Daha da hayat, derler

Bana savaşır korkunç adamlar canhıraş çığlıklarla
Beni ölür tırnak izimi saklayan analık
Yuğarım onları, ruhlarının dışından kana kana

Düş izi kalır üzerimdeki gölge, kımıldar çocuk pıhtısından

VI.

Düşün, yüzümün gerginliğiyle başlar dünya
Tarihi başlatmanın ağır uyku/su
Ben hep ateşe karşı durdum! Ateş de bana karşı

Düşün, yüzümde saklanan ayna yarısı

VII.

Çıkrığın başına geçin, dinleyin
Kuyu uğultusuna karışır yeraltından geçişim
Göç yolları ezberim, eski hayvanlar
Yüzlerimde izleri yerçekiminin

Biz ki tarih sileniz, sil baştan kayalıkları
Büyük şiiri taşırız avucunuza
Yere düşürür düşürmez unuttuğunuz damla

Tek bir adımız var sudan başka,
Tek bir isim ve berisi sonsuz tin

Tenimizden taşıyoruz göğün damarlarına

VIII.

Evet, size verilmiş sözüm olduğu
Yaz, kış ve baharlar konusunda
Düşler ve bulutlarla da ilgili birkaç
Sonra savaşlar, sonra açlıklar ve kıranlar da

Evet, aşka da dairdir içim
Odanız kireç tutsun

Evet, özgürlüğüyüm kıyıların
Savruk yüzlü çakıl eşkıyasıyım

IX.

Mürekkep dağılıyor genişleyen ağzımda
Sessizce tutarım sözü kadranında didemin

Yazı dediğiniz düğüm kesintisiz bir boydur
Terk edilmiş şiirin gemi gevşemiş ruhu

Defteri kucağımda izleri seyreliyor
Kor/umda gezinirken dalga tutmaz dizeler

X.

Bana mı seslendiniz? Hayata mı?
Denizleri unutunca dağlara bakın
Bulutları unutunca kuytusuna karıncaların

Gemi direklerine, seyir defterlerine, satır aralarına notaların
Çeliğe ağzını veren bıçak
Bıçağa elini veren suç
Suça rengini veren keder
Kedere sırrını veren uyku
Uykuya gönlünü veren diken ve gülün çekimleriyle

Bana mı seslendiniz? Peki, zaten rengârenk adım…
Kızılı unutunca turunç toplayan
Karıncalara taşır su gönencini

XI.

Yüksek çekimimle sarılıyorum sana kardeşim
Sen de yanındakine ve sonsuz da sonsuza
Bütün atomlar eksiksiz – bütün atomlarıma
Ve bütün evren de dönüp bana aksın

Öylece direneceğiz!

Ben buna sevgi mi dedim? Sense beraber…
Sen bana kısa baktın. Ben derin
Eğil ve al beni avuçlarına – körfezine sözlerinin
Söyle yüzüme baladını, genişleyen yurduna kat

Bir bağ var aramızda bildiğin gibi
Tutunuyor ıslak ve sessiz

XII.

Farklı kaç kar tanesi saydın?
‘Hangisinde en güzeli desenlerin?’
Haklısın, gereksiz bir soru… Yanıtsız da
Bütün damlalarımla geçiyorum rüyandan

Tüccarlardan geçiyorum, vadilerden, deltalardan
Madenlerden, yeraltından, eskitilmiş zamandan
Varsa tadını alıyorum senden, yoksa kokunu

İç beni ki devşireyim perdelenmiş içindeki uykuyu

XIII.

Ayaksız terazimle duruyorum yanında
Berimde bir şiirin denge tutmazlığıyla
Nasılsa aysarlığım metlerde cezirlerde
Nasılsa sesleriyle çıkarlar ya yılkıya

Bulutlara asıyorlar ütü tutmaz tenimi
Alkımımdan yedi düvel bayrağını biçiyor
Umarım: Nehirleşip toprağıma kavuşmak
Bedelsiz dizelerle sarardıkça kayısı

XIV.

Gitarını soyunuyor serseri adam
Çekmenini cilalayıp asıyor göğe
Ben her ayın on dördüyüm – der, ilgisiz
Kocaman ışığımla dertop olur düşerim, düştüğüm/deniz

Şimdi suya girse perdesiz
Su bitecek ellerinde

Şimdi pür cesaret ışığını kaldırsa
Kimsesiz bir gölgeye bürünecek dünya

Su! Sesini alçaltan öykülerin upuzun sonu

Ogün Kaymak

şiiriözlüyorum.sayı.39'dan