[emre gümüşdoğan]

2



Mum söndü


Hüseyin KORKMAZ dostum’a

Aynı tanrının çocuklarını susturan zaman
Ayrıksıladı tutkunun belleğini,aşka zül
Dedi adam,ay ışığını çağıran utancın kıblesini göster
Yarasına merhem başka yaradır
Mumun aşkı öldürdüğü yerden,
Söndü, kendine ışık tutan karanlık
Oyun/lara kurban edilirken yasaklarda
İnaklar yakıyor mısralarını,yalvacın
Yarasını gösteriyor eylüli bir çocuk
Kırılıyor sesin sustuğu an
çöküyor içine k/g/ül kanatan kokusu

Aynı tanrının çocukları sustu,
Azalarak düşlerinden her sevişte yenik çıkan
Kelebekler kırdı kadife kanatlarını, ağıtlar lal
Dedi adam, sönüyor arkaik gecede yüzünde silueti çıldıran
Işıklar dökülüyor kırık pencerelerden acıyan rahmine ömrün
Evreni mahşer şimdi katlini ayetlerde büyüten,
Hangi dili konuşur nefret örülü sular
Büyürken yalnızlığı gözlerinin
Kendini söyler çocuk sesli ölümlerde
Çöker göğsünde gönlüne göl susuşu yârin
Ayrılır yarısını kaybeden zamanın çığlığı
Sızar tenine yangınların sızlayan buğusu
Çekilir kıyısından alevlerin har’ı soğur
Üşür korunaksız canı üryanın

Sunaklarında ölü aşklar büyürken,
Bütün ilahları kurşuna diziyorum şimdi.

CoÅŸkun edip SOYKAN




Kendi kaleminden CoÅŸkun edip Soykan:
1966 Kırşehir…